เหมือนเดิม......ยังขึ้นมาแบบเอื่่อยๆและทิ้งไว้ให้คิดกันต่อ ตาของไทวินนี่ดูขำๆนะ ใครแกล้งหลับเอาไปเขียนบ้างไหม จอนนี่ก็...พระเอ๊ก พระเอก สังเกตไหมเอ่ยตอนจะฆ่ามานซ์ นี่จ่อหน้าทหารคนเถื่อนคนนึงอยู่
ตาของหญิงชรามีสีเหลืองและแต้มไว้ด้วยอะไรสักอย่างอันแสนชั่วร้าย เป็นที่ร่ำลือในแลนนิสพอร์ตว่านางเคยเป็นสาวงามเมื่อสามีพากลับมาจากตะวันออกพร้อมเครื่องเทศ แต่วัยและอสูรร้ายได้ทิ้งริ้วรอยไว้กับนาง นางมีร่างเตี้ย หลังค่อม ผิวตะปุ่มตะป่ำเหมือนกรวดสีเขียว เราสามารถได้กลิ่นอายความป่วยหากยืนใกล้นางเกินไป และยามนางเอ่ยปาก ลมหายใจช่างพิกล รุนแรง และเหม็นคลุ้ง “ไปให้พ้น” นางบอกเหล่าเด็กสาวด้วยเสียงกระซิบเหมือนกบ “เรามาฟังคำพยากรณ์” เซอร์ซีวัยเยาว์บอก “ไปให้พ้น” หญิงชรากระซิบเสียงกบเป็นครั้งที่สอง “เราได้ยินว่าเจ้าสามารถมองสู่วันพรุ่งได้” เมลาร่าพูด “เราแค่อยากรู้ว่าเราจะได้แต่งกับชายคนใด” “ไปให้พ้น” แม็กกี้พูดเสียงเหมือนเดิมเป็นรอบที่ 3 เด็กสาวผู้มีผลลอนสีทองวางมือบนริมฝีปากของนาง “มอบคำพยากรณ์ให้เราเสีย มิเช่นนั้นข้าไปบอกให้ลอร์ดบิดาสั่งโบยเจ้าที่เสียมารยาท” “ได้โปรดเถิด” เมลาร่าวิงวอน “แค่บอกอนาคตเรามา แล้วเราจะไปแล้ว” “ที่อยู่นี่บางคนไม่มีอนาคต” แม็กกี้พูดอุบอิบด้วยเสียงทุ้มอันน่ากลัว นางดึงเสื้อคลุมขึ้นบนไหล่แล้วเรียกเด็กสาวเข้าไปหา “ไม่ยอมไปก็มานี่ มา ใช่ ข้าต้องได้ลิ้มรสเลือดของเจ้า” เมลาร่าซีดเผือด แต่เซอร์ซีไม่ ราชสีห์ไม่กลัวกบ ต่อให้แก่และอัปลักษณ์สักเพียงไหน นางน่าจะไปเสีย นางน่าจะยอมฟัง นางน่าจะวิ่งหนีไป แต่นางกลับรับมีดที่แม็กกี้ยื่นให้ แล้วปาดคมมีดโค้งผ่านส่วนกลมบนนิ้วหัวแม่มือ แล้วนางก็ปาดให้เมลาร่าด้วย ในกระโจมเขียวอันมืดสลัว เลือดมองดูเหมือนสีดำมากกว่าแดง ปากไร้ฟันของแม็กกี้สั่นรุนแรงเมื่อได้เห็นเลือดนั่น “มานี่” นางกระซิบ “เอามานี่” พอเซอร์ซียื่นมือให้ นางดูดเลือดด้วยเหงือกที่นุ่มราวกับเหงือกทารกแรกเกิด ราชินียังจำได้ว่ารู้สึกประหลาดและเย็นเยียบเพียงไหน “สามคำถามข้าให้เจ้า” หญิงชรากล่าวเมื่อนางได้ดื่มแล้ว “เจ้าไม่ชอบคำตอบหรอก ถามมา ไม่ก็ไปเสีย” “เมื่อไหร่ข้าจะได้แต่งกับเจ้าชาย?” เธอถาม “ไม่มีวัน เจ้าจักได้สมรสกับพระราชา” ใต้ผมลอนสีทอง ใบหน้าของเด็กหญิงขมวดย่นด้วยความฉงน เป็นเวลาหลายต่อหลายปีที่เธอตีความว่าเธอจะไม่ได้แต่งกับเรการ์ จนกว่าเอริสผู้เป็นราชบิดาของเรการ์จะสวรรคต “แล้วข้าจะได้เป็นราชินีรึเปล่า?” นางในวัยเยาว์ถาม “เป็น” ความชั่วช้าประกายออกมาจากดวงตาสีเหลืองของแม็กกี้ “ราชินีเจ้าจักได้เป็น... จนองค์ใหม่มาถึงผู้ซึ่งเยาว์และงดงามกว่า เขาจักกระชากเจ้าลงมาแล้วช่วงชิงทุกสิ่งที่เจ้ารักไป” ความโกรธเกรี้ยวปรากฏวูบบนใบหน้าของเด็กสาว “ถ้ามันกล้า ข้าจะให้น้องชายสังหารมันเสีย” กระนั้นเธอก็ยังไม่หยุด เธอเป็นเด็กสาวที่ดื้อรั้น เธอยังถามได้อีก 1 คำถาม ยังแอบมองอนาคตได้อีก 1 หน “พระราชากับข้าจะมีบุตรด้วยกันไหม?” “โอ แน่นอน 16 สำหรับเขา และ 3 สำหรับเจ้า” มันฟังดูไม่มีเหตุผลสำหรับเซอร์ซี นิ้วหัวแม่มือของเธอกำลังเจ็บปวดที่รอยตัดและโลหิตกำลังหยดลงบนผืนพรม ‘มันจะเป็นไปได้ยังไง?’ เธออยากถาม แต่ส่วนของเธอหมดแล้ว แต่หญิงชรายังไม่หมดเรื่องกับเธอ “ทองคำจักเป็นมงกุฎของพวกเขา และทองคำจักคลุมศพ” นางกล่าว “และยามเจ้าจมลงในบ่อน้ำตาของตัวเอง ยามนั้น ‘วาล็อนคาร์’ จักรัดมือของมันรอบคอซีดขาวของเจ้า แล้วบีบรัดพรากชีวิตเจ้าไป” “อะไรคือ ‘วาล็อนคาร์’ ปีศาจอย่างหนึ่งหรือ?” เด็กหญิงผมทองไม่ชอบคำพยากรณ์นั้นเลย “เจ้ามันมุสา เจ้ามันกบผิวหยาบ และเป็นยายแก่เหม็นโฉ่ ข้าไม่เชื่อคำเจ้า ไปกันเถอะเมลาร่า ไม่คุ้มที่จะฟังมันหรอก” “ข้าเองก็ได้ 3 คำถามเหมือนกัน” เพื่อนของเธอปฏิเสธ พอเซอร์ซีดึงแขน เธอก็บิดตัวออกแล้วหันไปหาผู้ชรา “ข้าจะได้แต่งงานกับเจมีไหม?” เธอโพล่งออกมา ‘นังเด็กโง่เอ๊ย’ ราชินีคิด ตอนนั้นนางโมโหแล้ว ‘เจมีไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจ้ามีตัวตน’ ในวันนั้นน้องชายของนางมีชีวิตอยู่เพื่อดาบ, สุนัข, ม้า... และเพื่อนางผู้เป็นฝาแฝดของเขา “ไม่ใช่เจมี ไม่ใช่ชายคนใดทั้งสิ้น” แม็กกี้พูด “หนอนจักได้พรหมจรรย์ของเจ้า มัจจุราชของเจ้าจะมาถึงในคืนนี้ เด็กเอ๋ย ได้กลิ่นลมหายใจของมันไหม มันอยู่ใกล้นิดเดียว” (วาล็อนคาร์ = ภาษาวาลีเรียนแท้ แปลว่าน้องชายคนเล็ก) (เซอร์ซีเล่าถึงเมลาร่าในภายหลังว่าจมบ่อน้ำตาย เป็นที่สรุปกันว่าเซอร์ซีเป็นคนผลักเธอลงไปเอง เมลาร่าอายุ 11 ปี)
ความจริงอาจจะเป็นเดเนริสก็ได้ไง เห็นนางชอบพูดบ่อยๆว่าตัวเองเป็นราชินี ส่วนคนฆ่า ที่พยากรณ์ว่าน้องชายเล็ก ตามนั้นจะเป็นทีเรียน แต่เจมี่เองก็เป็นแฝดน้องของเซอร์ซีเหมือนกัน
นอกจาก Margaery ที่พี่สุนัขป่าฯ บอกแล้ว ก็มีผู้ต้องสงสัยเป็น Myrcella, Dany และ Sansa ที่มีแนวโน้วจะเป็น The potential queens ได้ เพราะฉะนั้นอย่าแปลกใจเลยที่นางจะตั้งแง่กับคู่หมั้นของลูกชายทุกคนของเธอ Myrcella, Margaery, Cersei, Dany, and Sansa – by Achen089