จริงครับพี่เจ Renly ใน series ปูพื้นมาน้อยมาก หล่อก็ไม่หล่อ ทำให้คนไม่เชื่อว่าตัวตนนี้มันมีบทบาทมีอะไรจริงๆ เปิดตัวก็ไม่มี (อย่างในหนังสือมันเปิดตัวโดยมารับ Robert, ใส่เกราะเขียวเขากวางสีทองมาเลย) ps. ฝันเห็นอีกาสามตารึเปล่าพี่
เหมือนกันค่ะ ตอนที่เน็ดมาถึงวัง แล้วเข้าประชุมสภาเลย ยังไม่ได้สนใจเลยว่าในนั้นมีน้องของโรเบิร์ตด้วย ต้องมาดูรอบสองนั่นแหละ แล้วสแตนิสที่เป็นน้องอีกคนของโรเบิร์ต ยังไม่ออกใช่ไหมค่ะ ในซีซั่น1 น่ะค่ะ
แสตนนิส มีแต่พูดถึงนะครับ ท้ายๆ เล่ม 1 ทั้งแสตนนิสทั้งเรนลี่ประกาศตั้งตัวเป็นพระราชาทั้งคู่เลย คิดว่าคงได้รบกันเองแน่ เพราะอยู่ใกล้กัน
อ่านเล่มสามถึงเกือบกลางเล่มแล้วครับเข้มข้นมาก Stannis จะเป็นคนที่มีบทบาทสำคัญใหญ่ๆอีกเยอะเลยตั้งแต่ Season 2เป็นต้นไปครับ ด้วยนิสัยสุดขั้วตรงกันข้ามกัน Renly (ถ้ามองว่า Renly รักสนุกสบายเหยาะแหยะ Stannis ก็ตรงกันข้ามเลยครับ) Stannis นี่ก็อาจจะหล่อถ้าไม่หัวโล้นด้วย 55 เพราะยังไงยังมีความเป็น Baratheon ใน ตา และสีผมอยู่
หายไปหลายวัน คืนนี้พอมีเวลาว่างละครับ เดี๋ยวจะเอาบทสุดท้ายใน episode 1 มาลง บทของ แบรน ครับผม แล้วจะได้ขึ้น episode 2 กันต่อ ^-^
แบรน (แปลบางส่วน - ปิดท้าย Game of Thrones [S1 Ep1]) . . . (คนจำนวนมากร่วมขบวนกับพระราชาออกไปล่าหมูป่าตั้งแต่เช้าตรู่ ทำให้แบรนไม่มีเพื่อนคุยเพื่อนเล่น เหลือ จอน ซึ่งแบรนหาตัวไม่เจอ ริคคอนซึ่งอายุน้อยเกินไป และพวกเด็กผู้หญิงที่แบรนไม่อยากเล่นด้วย วันหลังๆ ดูเหมือนจอนจะโกรธทุกสิ่งทุกอย่าง แบรนไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร แบรนคิดว่าการที่จอนจะได้ขึ้นเหนือไปที่กำแพง ก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าการลงใต้กับพระราชาเลยแม้แต่น้อย) (แบรนตื่นเต้นแทบทนรอวันออกเดินทางไม่ไหว ตื่นเต้นที่จะได้ม้าเป็นของตัวเอง ที่พ่อได้เป็นหัตถ์ของพระราชา และตื่นเต้นเรื่องปราสาทแดงที่ถูกสร้างโดยจ้าวมังกรตัวจริง ยายแนนเล่าให้แบรนฟังว่าที่ปราสาทมีผี มีการกระทำที่เลวร้ายมากมายอยู่ในดันเจี้ยนใต้ดิน และบนกำแพงมีหัวมังกร แบรนถึงกับตัวสั่นเมื่อนึกถึงเรื่องเหล่านี้ แต่แบรนคิดว่าเขาไม่ได้กลัว เขาไม่มีอะไรต้องกลัวเพราะพ่อและอัศวินของพ่อจะอยู่ข้างกายเขา รวมถึง คิงส์การ์ด ด้วย) สักวันหนึ่ง ตัวแบรนเองก็จะเป็นอัศวินเช่นกัน เป็นหนึ่งในคิงส์การ์ด ยายแนนเล่าว่าคิงส์การ์ดเป็นนักดาบที่ไร้เทียมทานที่สุดในแผ่นดิน คิงส์การ์ดจะมีเพียงเจ็ดคน สวมเกราะสีขาว ไม่แต่งงาน ไม่มีลูก มีชีวิตอยู่เพื่อรับใช้พระราชาเท่านั้น (แบรนจำเรื่องเล่าเกี่ยวกับคิงส์การ์ดได้หมด ชื่อของคิงส์การ์ดเป็นดั่งเสียงเพลงสำหรับเขา ในหนังสือเล่าถึงชื่อคิงส์การ์ดมากมายทั้งในอดีตและปัจจุบัน 2 คนที่น่าจดจำที่สุด ได้แก่ เซอร์ อาเธอร์ เดย์น ดาบแห่งรุ่งอรุณ และ เซอร์ แบริสตัน ผู้กล้าหาญ ซึ่งไม่ได้ขึ้นเหนือมาด้วย) (ท่านพ่อสัญญาว่าแบรนจะได้พบ เซอร์ แบริสตัน แน่ๆ เมื่อเดินทางไปถึงคิงส์แลนดิง แบรนถึงกับตีเส้นนับวันบนกำแพงอย่างตื่นเต้น เขาแทบทนรอที่จะออกเดินทางไม่ไหว ที่จะได้เจอโลกกว้างที่เขาเคยได้แต่ฝันถึงและเริ่มชีวิตใหม่ที่เขาแทบจะจินตนาการไม่ออก) แต่วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้ว จู่ๆ แบรนก็รู้สึกหลงทาง วินเทอร์เฟลเป็นบ้านเพียงแห่งเดียวที่แบรนรู้จัก ท่านพ่อบอกว่าเขาควรจะบอกลาทุกคนในวันนี้ และแบรนก็พยายามแล้ว หลังขบวนล่าสัตว์ออกเดินทางไปแล้ว แบรนกับสุนัขป่าของเขาก็เดินตระเวณรอบปราสาทด้วย ตั้งใจที่จะเยี่ยมคนทุกคนที่เขาจะทิ้งไว้เบื้องหลัง ยายแนน พ่อครัวเกจ ช่างตีเหล็กมิคเค่น โฮเดอร์ หนึ่งในเด็กดูแลคอกม้าที่ไม่เคยพูดคำอื่นเลยนอกจาก “โฮเดอร์” ชายในสนามหญ้าที่ให้แบล็กเบอร์รี่กับเขาเสมอๆ . . . แต่มันไม่ไหว แบรนไปที่คอกม้าก่อนเป็นที่แรกแล้วเห็นลาน้อยของเขา ยกเว้นว่ามันไม่ใช่ของเขาอีกต่อไปแล้ว เขากำลังจะได้ม้าจริงๆ และทิ้งลาน้อยนั้นไว้เบื้องหลัง ทันใดนั้นแบรนก็ไม่อยากทำอะไรอีกแล้วนอกจากนั่งลงร้องไห้ เขาหันกลับแล้ววิ่งออกไปก่อนที่โฮเดอร์และเด็กดูแลคอกม้าอื่นๆ จะทันเห็นน้ำตา และอย่างนั้นเอง การบอกลาของแบรนก็จบลง (แบรนยังคิดชื่ให้สุนัขป่าไม่ออก เขาแอบแค้นใจเล็กๆ ที่จอน คิดชื่อโกสต์ได้ก่อนเขา) (แบรนพยายามฝึกให้สุนัขป่าของเขาเก็บกิ่งไม้ แต่สุนัขป่าไม่มีทีท่าสนใจเลย เขาเลยคิดว่าจะไปปีนกำแพงเป็นครั้งสุดท้าย แล้วก็วิ่งไปที่กำแพงใกล้ๆ กับป่าศักดิ์สิทธิ์ เขาอ้อมให้ไกลต้นฮาร์ททรีที่สุด แบรนกลัวต้นฮาร์ททรี เขาไม่คิดว่าต้นไม้ควรจะมีหน้าคนแกะสลักเอาไว้ หรือมีใบที่รูปร่างเหมือนมือ) (แบรนสั่งให้สุนัขป่าของเขานั่งรอ แล้วปีนต้นไม้โบราณที่ติดกับกำแพงของคลังแสงขึ้นไป สุนัขป่าของเขาก็เริ่มหอน มันหอนแล้วหอนอีกจนแบรนกระโดดขึ้นหลังคาหายไปจากสายตา) บนหลังคาของวินเทอร์เฟลก็เหมือนบ้านหลังที่สองของแบรน ท่านแม่บอกอยู่เสมอๆ ว่าเขาปีนได้ก่อนที่จะเดินได้เสียอีก แบรนจำไม่ได้แล้วว่าเขาเริ่มเดินเมื่อไหร่ แต่เขาก็จำตอนที่เขาเริ่มปีนไม่ได้เหมือนกัน แบรนคิดว่าท่านแม่อาจจะพูดจริงก็ได้ (แบรนชอบมากเวลาเขาอยู่เบื้องบนแล้วเฝ้ามองลงมาเบื้องล่าง เห็นชีวิตต่างๆ ดำเนินไปของมัน เขารู้สึกราวกับเป็นจ้าวของที่แห่งนี้ เขามองดูได้เป็นชั่วโมงๆ โดยไม่เบื่อเลย แบรนค้นพบห้องหับและสถานที่ลับมากมาย เขาเชื่อว่าไม่มีใครรู้จักแน่แม้แต่เมสเตอร์ลูวิน) แคทลินกลัวมากว่าแบรนจะลื่นตกลงมาตายจากกำแพง นางไม่เคยเชื่อเลยเวลาแบรนยืนยันว่าเขาไม่มีวันตกแน่ ครั้งหนึ่งนางบังคับให้แบรนสัญญาว่าจะอยู่แต่บนพื้นดิน แบรนรักษาสัญญาอย่างทุกข์ทรมาณทุกวัน จนเวลาผ่านไปราวสองสัปดาห์ แบรนก็ปีนออกทางหน้าต่างในคืนหนึ่งหลังจากพี่น้องของเขาหลับหมดแล้ว แบรนสำนึกผิดมากและสารภาพสิ่งที่เขาทำในวันรุ่งขึ้น ท่านลอร์ด เอ็ดดาร์ด ส่งแบรนไปสำนึกผิดในป่าศักดิ์สิทธิ์เป็นเวลาหนึ่งคืนและให้ทหารยามเฝ้าไว้รอบป่า เช้าวันรุ่งขึ้นแบรนก็หายไปแล้ว ทุกคนหาตัวแบรนกับจ้าละหวั่น จนเจอแบรนนอนหลับอยู่บนต้นไม้ที่สูงที่สุด บนกิ่งที่สูงที่สุด เอ็ดดาร์ดแม้จะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แต่ก็อดหัวเราะไม่ได้ “เจ้ามันไม่ใช่ลูกข้า” เขาบอกแบรนขณะกำลังพาตัวลงจากต้นไม้ “เจ้ามันลูกกระรอก ได้ ถ้าเจ้าต้องปีน ก็ปีนเถอะ แต่พยายามอย่าให้แม่เห็นเจ้าละกัน” (พอพ่อไม่ห้ามปุ๊บ แม่ก็หันไปพึ่งคนอื่น ยายแนนเล่าเรื่องน่ากลัวเกี่ยวกับอีกาบนกำแพงชอบจิกกินตาเด็ก แต่แบรนพกข้าวโพดไปป้อนอีกาเสมอๆ และพวกมันไม่เคยมีทีท่าจะสนใจอะไรดวงตาเขาเลยสักครั้ง เมสเตอร์ลูวินทำตุ๊กตารูปคนสวมใส่ชุดแบรนแล้วโยนลงจากหลังคาให้ตกลงไปแหลกกับพื้น แบรนก็ยังไม่กลัวอยู่ดี มีช่วงนึงที่ทหารยามเบื้องล่างวิ่งไล่กวดแบรน ยิ่งทำให้แบรนสนุกเข้าไปใหญ่) (แบรนกำลังโหนตัวไปตามแนวรูปปั้นการ์กอยที่เรียงแถวกัน ตอนที่เขาได้ยินเสียงคนคุย แบรนตกใจมากจนเกือบจับพลาด ตลอดชีวิตของแบรนไม่เคยมีใครขึ้นไปในหอคอย First Keep พังๆ นั้นเลย) (First Keep เคยเป็นหอคอยที่สูงที่สุดของวินเทอร์เฟล มันเคยโดนฟ้าผ่าไฟไหม้จนส่วนยอดพัง ก่อนที่เอ็ดดาร์ดจะเกิดร่วมร้อยปี มันไม่เคยถูกซ่อมเลย) “ข้าไม่ชอบใจ” เสียงผู้หญิงพูด แบรนมองเห็นหน้าต่างเรียงกันเป็นแถวๆ อยู่ข้างใต้ และเสียงมันมาจากหน้าต่างบานสุดท้าย “เจ้าน่าจะได้เป็นหัตถ์มากกว่าอีก” “พระเจ้าห้ามเถอะ” เสียงผู้ชายพูดแบบขี้เกียจๆ “ข้าไม่อยากได้ไอ้เกียรตินั่นหรอก งานเยอะจะตาย” แบรนห้อยตัวอยู่เฉยๆ เขารู้สึกกลัว กลัวว่าคนพวกนั้นจะมองเห็นขาของเขาถ้าเขาโหนตัวต่อ “ไม่เห็นเหรอว่ามันอันตรายแค่ไหน?” ผู้หญิงพูด “โรเบิร์ตรักชายคนนั้นเหมือนพี่น้อง” “ยังกับโรเบิร์ตทนอยู่กับพี่น้องตัวเองได้งั้นน่ะ ข้าไม่โทษเขาหรอกนะ ใครเจอหน้าแสตนนิสเข้าไปก็ท้องไส้ปั่นป่วนทั้งนั้นแหละ” “อย่าโง่น่ะ แสตนนิสกับเรนลีน่ะมันเรื่องนึง เอ็ดดาร์ดสตาร์คนี่มันคนละเรื่องกันเลย โรเบิร์ตจะยอมฟังสตาร์คแน่ บ้าที่สุด ข้ามั่นใจมากว่าสตาร์คจะปฏิเสธโรเบิร์ตแน่ๆ ไม่งั้นข้ายืนยันหัวเด็ดตีนขาดแต่แรกแล้วให้แต่งตั้งเจ้า” “ถือว่าเราโชคดีแล้วน่า” ผู้ชายตอบ “นึกดูสิ ถ้าพระราชาแต่งตั้งพี่น้องของเขาหรือเจ้าลิตเติ้ลฟิงเกอร์ขึ้นมานะ พระเจ้าช่วยเถอะ ขอให้ข้าได้มีศัตรูที่มีเกียรติมีศักดิ์ศรีดีกว่า เกิดได้ไอ้พวกมักใหญ่ใฝ่สูงนั่นขึ้นมาข้าคงนอนไม่หลับแน่” คนพวกนั้นกำลังคุยกันเรื่องท่านพ่อ แบรนรู้ตัวแล้ว เขาอยากได้ยินมากกว่านั้น ระยะแค่ไม่กี่ฟุตเท่านั้น . . . แต่เขาโดนเห็นแน่ถ้าเหวี่ยงตัวไปหน้าหน้าต่างบานนั้น (ทั้งสองคุยกันต่อ ผู้หญิงเห็นเอ็ดดาร์ดเป็นตัวอันตรายที่คำพูดมีอิทธิพลต่อพระราชา ผู้ชายดูไม่สนใจนัก) (แบรนกลัวมาก ใจนึงเขาก็อยากกลับ แต่เขาต้องเตือนเรื่องนี้กับพ่อ เขาต้องการเห็นหน้าว่าใครกำลังคุยกัน แบรนปีนกลับขึ้นบนหลังคาแล้วไปที่การ์กอยตัวที่อยู่เหนือหน้าต่างบานที่เป็นต้นเสียง เขาให้ขาหนีบการ์กอยตัวนั้นไว้แล้วห้อยหัวลงมองเข้าไปในหน้าต่างบานนั้น) ในห้อง ชายและหญิงคู่หนึ่งกำลังปลุกปล้ำกันอยู่ ทั้งคู่เปลือยกาย แบรนยังบอกไม่ได้ว่าคนพวกนั้นเป็นใคร ผู้ชายหันหลังให้เขาและบังผู้หญิงไว้ทั้งหมด นางถูกดันขึ้นกับกำแพง มันมีเสียงเปียกๆ เบาๆ แบรนรู้สึกว่าทั้งสองกำลังจูบกันอยู่ เขามองตาค้างด้วยความกลัว ลมหายใจแทบจะคาอยู่ในลำคอ มือของผู้ชายอยู่ตรงกลางระหว่างขาของผู้หญิง เขาคงกำลังทำให้นางเจ็บแน่ๆ เพราะนางเริ่มร้องครวญครางเบาๆ ในลำคอ “หยุดนะ” นางบอก “หยุด หยุด โอ ได้โปรด” แต่เสียงนางเบาและอ่อนแอ และนางไม่ได้ผลักเขาออกไป มือของนางฝังอยู่ในเส้นผมสีทองของผู้ชายแล้วจับใบหน้าของเขาลงไปที่หน้าอก แบรนเห็นหน้านาง นางปิดตาและอ้าปากกว้าง ร้องครวญคราง ผมสีทองสยายไปมาเมื่อนางส่ายหัวไปหน้าหลัง แต่แบรนจำราชินีได้ เขาต้องทำเสียงอะไรแน่ๆ เพราะทันใดนั้นนางก็ลืมตาขึ้นแล้วจ้องตรงมายังเขา แล้วกรีดร้อง ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก ผู้หญิงผลักผู้ชายออกไปพลางชี้นิ้วและร้องตะโกนอย่างบ้าคลั่ง แบรนงอตัวขึ้นไปจับการ์กอยพยายามจะดึงตัวเองขึ้น แต่เขารีบเกินไป มือของเขาจับไปโดนหินที่ผิวเรียบลื่น และในอารามตกใจขาของเขาก็ลื่นหลุดจากรูปปั้นแล้วร่วงลงไป วินาทีนั้นแบรนรู้สึกหัวหมุนไปหมด เขารู้สึกคลื่นไส้อย่างฉับพลันเมื่อเห็นหน้าต่างผ่านหน้าเขาไปอย่างรวดเร็ว แบรนรีบเอ้อมมือไปคว้าแนวหินใต้หน้าต่าง ครั้งแรกเขาคว้าพลาด ก่อนจะคว้าไว้ได้ด้วยมืออีกข้าง ตัวเขาแกว่งไปกระแทกกับหอคอยอย่างแรงจนแบรนถึงกับหายใจไม่เข้า แบรนห้อยตัวมือเดียวหอบหายใจอย่างทุลักทุเล ตอนนี้เขารู้แล้วว่าผู้ชายเป็นใคร เขาคือฝาแฝดของราชินีนั่นเอง ทั้งสองเหมือนกันราวกับเงาสะท้อนในกระจก “มันเห็นเราแล้ว” ผู้หญิงกรีดร้องเสียงเล็กแหลม “ใช่เขาเห็น” ผู้ชายตอบ นิ้วมือของแบรนกำลังจะลื่นหลุด เขาพยายามคว้าแนวหินด้วยมืออีกข้าง เล็บมือปักเข้าไปตามซอกหิน ผู้ชายคนนั้นเอื้อมแขนลง “จับมือข้าไว้” เขาบอก “ก่อนจะตกลงไป” แบรนจับแขนของเขาไว้ด้วยพละกำลังทั้งหมด ชายคนนั้นกระตุกแบรนขึ้นมาจากแนวหิน “เจ้าทำอะไรน่ะ” ผู้หญิงร้องถาม ผู้ชายทำเป็นไม่สนใจนาง เขาแข็งแรงมาก จับแบรนยืนขึ้นตรง “อายุเท่าไหร่ เจ้าหนู?” “เจ็ด” แบรนตอบ เขายังคงตัวสั่นไม่หยุดแต่ก็รู้สึกโล่งอก นิ้วของแบรนจิกลึกลงไปในแขนของชายคนนั้น แบรนปล่อยมือออกช้าๆ ผู้ชายมองไปที่ผู้หญิง “สิ่งที่ข้าทำเพื่อรัก” เขาพูดอย่างไม่เต็มใจ แล้วผลักแบรนออกไป แบรนกรีดร้อง เขาลอยถอยหลังจากหน้าต่างออกไปในอากาศที่ว่างเปล่า ไม่มีอะไรให้เกาะเลย ลานกว้างพุ่งขึ้นมาเจอเขา ที่ไหนสักแห่ง สุนัขป่ากำลังหอน เหล่าอีกาบินวนเป็นวงกลมรอบหอคอยที่ปรักหักพัง เพื่อรอกินข้าวโพด . . . . . .
เป็น หนึ่งในคิงส์การ์ดที่เคยต่อสู้กับเอ็ดดาร์ดครับ หลังจากตายไปเอ็ดดาร์ดก็เอาดาบของ เซอร์ อาเธอร์ไปคืนน้องสาว น้องสาวคนนี้ถูกเอาไปลืออยู่พักนึงว่าเป็นแม่ของจอน
อ้อ ผมไปหานึกว่าเป็นคิงการ์ดของโรเบิร์ต ก็เลยหาไม่เจอ จริง ๆ ทีมที่เป็นคิงการ์ดของโรเบิร์ตกับจอฟฟรี่ก็ไม่ได้ต่างกันมากเลยนะครับ เปลี่ยนไม่กี่คนเอง
คิงส์การ์ดของจอฟฟรี่ผมว่ามีพวก นิสัยไม่ค่อยดี หน้าตาไม่ค่อยหล่ออยู่เยอะกว่ายุคก่อนนะครับ มีคนเดียวเองที่ท่าทางเข้าท่า คือ เซอร์ แบริสตัน
เซอร์ แบริอสตัน คนไหนอ่ะค่ะ จำชื่อตัวละครไม่ได้ แต่จำลักษณะได้ค่ะ อ้อ คนที่โดนปลดตอนจอฟฟรีย์เป็นกษัตริย์ แล้วเขาก็เลยโยนดาบใส่จอฟฟรีย์แล้วบอกว่า ให้เอาดาบของเขาไปหลอมทำบัลลังค์ เป็นใครค่ะ ชอบมากเลย คำพูดนี้สะใจ
ตามลิงค์ข้างล่างนะครับ เจมี่ เป็นคิงส์การ์ดยุคจอฟฟรี่ แต่ผมหาในนี้ไม่เจอ เซอร์ อาเธอร์ เดย์น ดาบแห่งรุ่งอรุณ เลยงงไงครับ http://gameofthrones.wikia.com/wiki/Kingsguard เซอร์ แบรริสตัน ก็เจ๋งดีครับ ตอนโดนปลด
