SS 2 ดูซีซั่น 2 แล้วคิดอย่างไรบ้างครับ (spoiler แน่นอน)

ซานซาไม่ได้รักหรอกครับ แต่ซานซาเนียนครับ แทรกซึม ทำตัวตามน้ำ เอาตัวรอด

ซานซาฉลาดมากครับ รอดูครับ

เห็นด้วยเลยครับ จริงๆ Talisa ไม่มีในหนังสือเลยครับ ซีรีย์เอามาใส่เอง คนทำซีรีย์จะไปเขียนเก่งสู้คนแต่งหนังสือได้ยังไงกัน คิดอะไรก็ไม่รู้

จริงๆ ในหนังสือ ร็อบบ์ไม่ได้ไปรับการจำนน ของปราสาท Crag ด้วย แต่ยกไปตีครับ รบกันแตกหัก

ร็อบบ์ในช่วงนี้ของหนังสือ พยายามรุกไล่เข้าไปทางตะวันตกมากขึ้นเรื่อยๆ
เพื่อลวงไทวินออกจากแคว้นลุ่มน้ำ
เขาตี Oxcross แล้วตามด้วย Ashemark ก่อนจะรุกไปถึง Crag

ที่ Crag ร็อบบ์ตีปราสาทซึ่งๆ หน้า Smalljon กับ Black Walder Frey ยกทัพประชิดปีนกำแพง
ขณะที่ร็อบบ์ทลายประตูเข้าไปตรงๆ

ร็อบบ์บาดเจ็บหลังจบศึก
มีพยาบาลคนนึงชื่อ Jeyne Westerling ช่วยรักษาให้ครับ

หลังจากนั้น ร็อบบ์ก็ได้ข่าวเรื่องวินเทอร์เฟล
ข่าวที่มาถึงบอกเขาตรงๆ เลยว่าน้องชายตายไปแล้ว
(ในหนังสือแนบเนียนกว่าในซีรีย์มากครับ กว่าผู้อ่านจะรู้ว่าแบรน ริคคอนยังไม่ตายก็อีกนาน)
ซึ่งเป็นสาเหตุให้แคทลินสติแตกจนปล่อยเจมีด้วย ไม่ใช่มั่วๆ ไม่มีที่มาที่ไปแบบนี้

ร็อบบ์ซึ่งเศร้าจนสติแทบแตก ก็เลยไปหา Jeyne ในคืนนั้น
Jeyne ช่วยปลอบประโลมร็อบบ์ แล้วทั้งคู่ก็แต่งงานกันในวันรุ่งขึ้นครับ

อาร์ยา . . . อย่าให้พูดถึงอาร์ยาเลย ในหนังสือเด็ดกว่านี้สัก 100 เท่าเลยครับ

พี่ชายครับ ลอรัส ทีเรล อัศวินดอกไม้ มาร์เจอรี ทีเรล น้องสาว

สาวเถื่อนคนนี้คุยกับแบรนค่อนข้างรู้เรื่องทีเดียวนะครับ นับถือเทพองค์เดียวกันด้วย และเหมือนจะแอบเข้าใจความสามารถของแบรนมาตั้งแต่แรกๆ แล้ว เดี๋ยวผมยกตัวอย่างบทสนทนาบทนึงในเล่มแรกให้อ่านละกันนะครับ

“ถ้าพี่ร็อบบ์จะต้องไป ก็ได้โปรดดูแลเขาด้วย” แบรนวิงวอนต่อทวยเทพองค์เก่า พวกท่านกำลังเฝ้ามองเขาด้วยตาสีแดงของต้นไม้แห่งจิตวิญญาณ “และได้โปรดดูแลบริวารของเขาด้วย ฮัล เควนท์ และคนที่เหลือ รวมถึงลอร์ดอัมเบอร์ เลดี้มอร์มอนท์ ขุนนางทั้งหลาย และธีออนด้วยกระมัง ได้โปรดดูแลและปกป้องพวกเขา หากพระองค์จะพอพระทัย เทพเจ้าทั้งหลาย ได้โปรดช่วยพวกเขากำราบตระกูลแลนนิสเตอร์ ช่วยเหลือท่านพ่อ และนำพวกเขากลับบ้านด้วยเถิด”

สายลมโชยอย่างแผ่วเบา เกิดเสียงถอนใจดังผ่านไปในป่าศํกดิ์สิทธิ์ ใบไม้สีแดงสั่นไหวส่งเสียงกระซิบ ซัมเมอร์แยกเขี้ยว “เจ้าได้ยินพวกท่านไหม? เด็กน้อย?” เสียงหนึ่งถามขึ้น

แบรนเงยหน้าขึ้น โอชายืนอยู่ใต้ต้นโอ๊กโบราณที่อีกฝั่งของแอ่งน้ำ ใบหน้าของนางปกคลุมด้วยเงาของใบไม้ แม้จะอยู่ในโซ่ตรวน คนเถื่อนผู้นี้ก็เคลื่อนกายได้เงียบเชียบเหมือนแมว ซัมเมอร์เดินอ้อมแอ่งน้ำไปดมกลิ่นนาง สตรีนางนั้นสะดุ้งถอยหลัง

“ซัมเมอร์ มาหาข้า” แบรนเรียก สุนัขป่าโลกันตร์ดมทิ้งท้าย แล้วหันเด้งตัวกลับมาหา แบรนกอดมันเอาไว้ “เจ้ามาทำอะไรที่นี่?” เขาไม่ได้เห็นโอชาเลยตั้งแต่พวกเขาจับนางเป็นนักโทษในไพรสุนัขป่า แม้เขาจะรู้ว่านางถูกมอบหมายให้ทำงานอยู่ในครัว

“พวกท่านเป็นทวยเทพของข้าด้วย” โอชาบอก “เมื่อออกไปนอกกำแพง ก็มีแต่พวกท่านเท่านั้น” ผมของนางยาวกลับมาเหมือนก่อนแล้ว ผมสีน้ำตาลกระเซอะกระเซิง เมื่อรวมกับชุดที่นางสวม มันทำให้นางมองดูสมเป็นหญิง หลังจากที่พวกทหารริบชุดเกราะหนังและเกราะห่วงเหล็กไปจากนาง นางก็ได้รับเครื่องแต่งกายเรียบง่ายเป็นผ้าเนื้อหยาบสีน้ำตาล “เกจยอมให้ข้ามาอธิษฐานเป็นครั้งคราวเมื่อข้าต้องการ และข้าก็ยอมให้เขาทำอะไรใต้กระโปรงข้าได้ตามใจชอบเป็นการแลกเปลี่ยน ข้าไม่ถือหรอกนะ ข้าชอบกลิ่นแป้งที่ติดมือเขา แถมเขานุ่มนวลกว่าสติฟด้วย” นางน้อมกายให้เขาอย่างงุ่มง่าม “ข้าไปแล้วล่ะ ยังเหลือหม้อให้ข้าต้องขัดอีกหลายใบ”

“ไม่ต้องไป อยู่ที่นี่แหละ” แบรนสั่ง “อธิบายให้ข้าฟังหน่อย ที่เจ้าว่าได้ยินเสียงของทวยเทพ”

โอชามองพิจารณาเขา “เจ้าถามท่าน และท่านก็กำลังตอบเจ้า จงเปิดหูของเจ้าแล้วรับฟัง แล้วเจ้าจักได้ยิน”

แบรนฟัง “มันก็แค่ลม” เขาพูดอย่างลังเลหลังผ่านไปพักหนึ่ง “ใบไม้กำลังส่งเสียงกรอบแกรบ”

“แล้วเจ้าคิดว่าเป็นใครกันล่ะที่ส่งสายลมนั่นมา หากมิใช่ทวยเทพ?” นางนั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามของแอ่งน้ำ มีเสียงโลหะกระทบกันเบาๆ เมื่อนางขยับตัว มิคเคนติดโซ่ตรวนไว้ที่ข้อเท้าทั้งสองของนางโดยมีโซ่เส้นหนักเชื่อมพวกมันไว้ นางก้าวขาได้เพียงสั้นๆ แต่ไม่มีทางจะวิ่ง หรือปีนป่าย หรือขี่ม้าได้เลย “พวกท่านมองเห็นเจ้า เด็กน้อย พวกท่านได้ยินเสียงที่เจ้าพูด เสียงใบไม้นั่น คือพวกท่านกำลังคุยตอบ”

“พวกท่านบอกว่าอะไร?”

“พวกท่านกำลังเศร้าโศก ลอร์ดพี่ชายของเจ้าจะไม่ได้รับความช่วยเหลือจากพวกท่านหรอก ไม่ใช่ในที่นี่เขากำลังมุ่งหน้าไป ทวยเทพองค์เก่าไร้พลังอำนาจในแดนใต้ ต้นแวร์วูดถูกโค่นหมดแล้วตั้งแต่หลายพันปีก่อน พวกท่านจะเฝ้ามองพี่ชายเจ้าได้อย่างไรหากไร้ซึ่งดวงตา?”

แบรนไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นเลย มันทำให้เขากลัว หากแม้แต่ทวยเทพก็ไม่อาจช่วยพี่ชายของเขาได้ แล้วเขาจะเหลือความหวังอะไรอีก? บางทีโอชาอาจฟังพวกท่านผิด เขาเอียงศีรษะแล้วพยายามฟังอีกครั้ง เขาคิดว่าเขาได้ยินความโศกเศร้าอยู่ในเสียงลม แต่ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น

ใบไม้ส่งเสียงดังขึ้น แบรนได้ยินเสียงฝีเท้าอู้อี้และเสียงฮัมเพลงต่ำ แล้วโฮดอร์ก็เดินอุ้ยอ้ายออกมาจากพงไม้ เขาเปลือยกายและยิ้มแย้ม “โฮดอร์!”

“เขาต้องได้ยินเสียงพวกเราแน่” แบรนพูด “โฮดอร์ เจ้าลืมเสื้อผ้า”

“โฮดอร์” โฮดอร์เห็นด้วย ตัวเขาเปียกโชกตั้งแต่ลำคอลงไป และมีไอน้ำอยู่ในอากาศที่หนาวเย็น ลำตัวของเขาปกคลุมไปด้วยขนสีน้ำตาลที่หนาอย่างกับหนังสัตว์ ความเป็นชายของเขาห้อยแกว่งเป็นวงกว้างและหนักหน่วงอยู่ที่หว่างขา

โอชามองเขาด้วยรอยยิ้มแหยๆ “นั่นเป็นชายตัวใหญ่นะ” นางบอก “เขามีเลือดยักษ์อยู่ในตัว มิเช่นนั้นข้าก็เป็นราชินีแล้ว”

“เมสเตอร์ลูวินบอกว่ายักษ์ไม่มีเหลือแล้ว เขาบอกว่าพวกมันตายหมดแล้ว เหมือนเด็กๆ แห่งพงไพร สิ่งที่เหลืออยู่มีเพียงกระดูกเก่าๆ ที่ผู้คนขุดขึ้นมาจากพื้นดินเป็นครั้งเป็นคราวด้วยคันไถ

“ให้เมสเตอร์ลูวินขี่ม้าออกไปนอกกำแพงสิ” โอชาพูด “แล้วเขาจะได้พบยักษ์ หรือไม่พวกยักษ์ก็จะพบเขา น้องชายของข้าเคยสังหารไปตนหนึ่ง มันสูงถึงสิบฟุต และนั่นถือว่าแคระแล้วนะ เป็นที่รู้กันว่าพวกมันเติบใหญ่ได้ถึงสิบสองหรือสิบสามฟุต แถมพวกมันมีความดุร้ายอย่างยิ่ง มีขนรุงรัง มีฟันมากมาย เมียของพวกมันมีเคราไม่ต่างจากผัว ไม่มีทางแยกออกเลย ยักษ์ผู้หญิงจับตัวมนุษย์ผู้ชายไปเป็นคนรัก และเป็นพวกนี้แหละที่ให้กำเนิดพวกเลือดผสมขึ้นมา มนุษย์ผู้หญิงที่ถูกจับมีประสบการณ์เลวร้ายกว่านั้น ยักษ์ผู้ชายน่ะตัวใหญ่เสียจนจะฉีกหญิงสาวออกเป็นชิ้นๆ ก่อนที่พวกนางจะทันมีเด็ก” นางยิ้มกว้างให้เขา “แต่เจ้าไม่เข้าใจความหมายของข้าหรอก ใช่ไหม เด็กน้อย?”

“ข้าเข้าใจ” แบรนยืนกราน เขาเข้าใจเรื่องการสมสู่ เขาเคยเห็นสุนัขในลานมาแล้ว และเคยดูม้าหนุ่มฉกรรจ์ควบขี่ม้าสาว แต่เขารู้สึกอึดอัดที่จะพูดถึงเรื่องนี้ เขามองโฮดอร์ “กลับไปเอาเสื้อผ้าของเจ้าเสีย โฮดอร์” เขาพูด “ไปแต่งตัวเสีย”

“โฮดอร์” โฮดอร์เดินย้อนกลับไปทางเดิมพร้อมกับก้มหลบกิ่งไม้ที่ห้อยต่ำ

ระหว่างที่มองดูโฮดอร์เดินไป แบรนก็คิดว่าเขาช่างตัวใหญ่เสียเหลือเกิน “ยังมียักษ์อยู่นอกกำแพงจริงๆ หรือ?” เขาถามโอชาอย่างไม่แน่ใจ

“ยักษ์ และสิ่งที่เลวร้ายกว่ายักษ์ ลอร์ดน้อยเอ๋ย ข้าพยายามบอกพี่ชายเจ้าแล้วเมื่อตอนที่เขาสอบสวนข้า ทั้งเขา ทั้งเมสเตอร์ของเจ้า รวมทั้งเจ้าเด็กหน้ายิ้มเกรย์จอยด้วย ลมหนาวกำลังก่อตัว มีผู้คนมากมายที่พอออกห่างจากกองไฟแล้วไม่ได้ย้อนกลับมาอีกเลย . . . หรือหากจะย้อนกลับมา พวกเขาก็มิใช่คนอีกต่อไปแล้ว แต่เป็นเพียงผีดิบที่มีตาสีฟ้าและมือสีดำอันเย็นยะเยียบ เจ้าคิดว่าข้าหนีลงใต้มากับสติฟ ฮาลี และพวกโง่คนอื่นๆ เพราะอะไร? มานซ์คิดจะสู้ เจ้าหนุ่มกล้าหาญหัวแข็งที่น่ารักคนนั้น อย่างกับว่าเหมันตภูติไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่านักลาดตระเวน แต่เขาจะไปรู้อะไร? ถึงเขาจะเรียกตัวเองเป็นราชานอกกำแพง สุดท้ายเขาก็เป็นเพียงอดีตกาดำที่หนีไปจากหอคอยเงา เขาไม่เคยได้ลิ้มรสฤดูหนาว ข้าเกิดอยู่บนนั้น เด็กน้อย เช่นเดียวกับแม่ข้า และยายข้า และแม่ของแม่ของนางก่อนหน้า พวกเราสืบสายเลือดกันมาจากชาวบ้านผู้เป็นอิสระ พวกเราจำได้” โอชายืนขึ้น โซตรวนของนางส่งเสียงกรุ๊งกริ๊ง “ข้าพยายามบอกลอร์ดพี่ชายน้อยของเจ้าแล้ว เพิ่งเมื่อวานนี้เองที่ข้าพบเขาในลาน ‘ท่า’ลอร์ดสตาร์ค’ ข้าเรียกเขาด้วยความเคารพ แต่เขาเมินข้า ก่อนที่เจ้าเหม็นเหงื่อเกรทจอนจะผลักข้าออกไปให้พ้นทาง ก็ให้เป็นเช่นนั้นเถอะ ข้าจะสวมโซ่ตรวนแล้วหุบปากเอาไว้ ชายที่ไม่ฟังย่อมไม่มีวันได้ยิน”

“บอกข้า ร็อบบ์จะฟังข้า ข้ารู้ว่าเขาต้องฟัง”

“ป่านนี้แล้วเขาจะฟังหรือ? แล้วเราจะได้เห็นกัน เจ้าจงบอกเขาตามนี้ นา’ท่าน บอกเขาว่า เขารวบรวมคนมายกทัพไปผิดทางแล้ว เป็นทิศเหนือต่างหากที่เขาควรนำทัพของเขาไป เหนือ มิใช่ใต้ เจ้าได้ยินข้าไหม?”

แบรนพยักหน้า “ข้าจะบอกเขา”

ลึกลับครับคนนี้ กว่าจะรู้ว่าเค้าเชียร์ใครขึ้นครองบัลลังก์ ก็ปาเข้าไปเล่ม 5 แต่ก็ไม่ได้ลึกลับน้อยลงเลยครับ