SS 1 ใครอ่านหนังสือมา ช่วยเล่าเรื่องตอน แบรน ตั้งชื่อให้ซัมเมอร์

มันเหมือนว่าเขาร่วงหล่นลอยลงมาเป็นแรมปีแล้ว

บินสิ เสียงหนึ่งกระซิบแว่วอยู่ในความมืด แต่แบรนไม่รู้วิธีบิน เขาจึงทำได้เพียงร่วงลงไป

เมสเตอร์ลูวินเคยปั้นเด็กผู้ชายตัวเล็กขึ้นจากดินเหนียว, เผามันจนแข็งเปราะ, แต่งกายมันด้วยชุดของแบรน แล้วเหวี่ยงมันออกจากหลังคา แบรนจำได้ว่ามันแตกเป็นเสี่ยงๆ อย่างไร “แต่ข้าไม่เคยร่วง” เขาพูดพลางร่วงลงไป

พื้นดินเบื้องล่างอยู่ไกลออกไปเหลือเกิน เขามองเห็นเพียงลิบๆ ผ่านหมอกสีเทาที่โอบล้อมเขาอยู่ แต่เขารู้สึกได้ถึงความเร็วที่ตนกำลังร่วงอย่างชัดเจนและรู้ดีว่ามีอะไรรอเขาอยู่ข้างล่าง แม้จะเป็นในฝัน แต่เราไม่อาจร่วงได้ตลอดไป เขาคงจะตื่นขึ้นในพริบตาก่อนกระแทกพื้น ใครๆ ก็ตื่นก่อนกระแทกพื้นทั้งนั้น

แล้วถ้าเจ้าไม่ตื่นล่ะ? เสียงนั้นถาม

ตอนนี้พื้นดินใกล้ขึ้นกว่าเดิมแม้จะยังไกลแสนไกลนับพันไมล์ แต่ก็ใกล้ขึ้นกว่าเดิม ท่ามกลางความมืดมันช่างหนาวเหน็บ ไม่มีดวงอาทิตย์ ไม่มีดวงดาว มีเพียงพื้นดินที่กำลังพุ่งขึ้นมาเพื่อบดขยี้เขา, หมอกสีเทา, และเสียงกระซิบ เขาอยากร้องไห้

ไม่ใช่ร้องไห้ บิน

“ข้าบินไม่ได้” แบรนพูด “ข้าทำไม่ได้ ข้าทำไม่ได้...”

เจ้าจะรู้ได้อย่างไร? เจ้าเคยแม้แต่จะพยายามดูแล้วหรือ?

เสียงนั้นแหลมสูงและแผ่วเบา แบรนมองไปรอบๆ เพื่อหาต้นเสียง อีกาตัวหนึ่งกำลังร่อนเป็นวงตามเขาลงมา มันอยู่ห่างเพียงพ้นช่วงแขนเท่านั้น “ช่วยข้าด้วย” เขาพูด

ข้ากำลังพยายาม อีกาตอบ ว่าแต่, มีข้าวโพดไหม?

แบรนล้วงกระเป๋าขณะความมืดหมุนวนอย่างน่าวิงเวียนอยู่โดยรอบ เมื่อเขาดึงมือออก เมล็ดแข็งสีทองก็ลื่นจากมือสู่อากาศ พวกมันร่วงลงไปด้วยกันกับเขา

อีกามาเกาะที่มือแล้วเริ่มจิกกิน

“เจ้าเป็นอีกาจริงๆ หรือ?” แบรนถาม

เจ้ากำลังร่วงจริงๆ หรือ? อีกาถามกลับ

“นี่มันก็แค่ความฝัน” แบรนตอบ

จริงหรือ? อีกาถาม

“ข้าจะตื่นเมื่อข้ากระแทกพื้น” แบรนบอกนกตัวนั้น

เจ้าจะตายเมื่อเจ้ากระแทกพื้น อีกาพูด มันหันกลับไปกินข้าวโพด

แบรนมองลงข้างล่าง เขามองเห็นภูเขาแล้ว เห็นยอดเขาซึ่งปกคลุมไปด้วยหิมะ เห็นสายแม่น้ำสีเงินท่ามกลางป่าอันมืดมิด เขาหลับตาลงแล้วเริ่มร้องไห้

นั่นไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นหรอก อีกากล่าว ข้าบอกแล้วไง คำตอบคือการบิน มิใช่การร้องไห้ มันจะยากสักแค่ไหนเชียว? นี่ไง ข้าก็กำลังบินอยู่ อีกากระพือปีกบินไปรอบมือแบรน

“ก็เจ้ามีปีกนี่” แบรนบอก

บางทีเจ้าก็อาจจะมีเช่นกัน

แบรนพยายามสัมผัสไหล่เพื่อหาขนนก

ปีกน่ะมีหลายประเภท อีกาพูด

แบรนจ้องแขนขาของตัวเอง เขาช่างผอมเหลือเกิน มีเพียงหนังหุ้มกระดูก ปกติเขาผอมขนาดนี้เชียวหรือ? เขาพยายามนึก ใบหน้าหนึ่งแหวกว่ายออกมาจากหมอกสีเทา มันส่องแสงเรืองรองและมีผมสีทอง “สิ่งที่ข้ายอมทำเพื่อรัก” มันพูด

แบรนแผดร้องสุดเสียง

อีกาออกบินพลางส่งเสียงร้อง ไม่ใช่ไอ้นี่ มันร้องใส่เขา ลืมมันเสีย มันไม่จำเป็นสำหรับเจ้าในเวลานี้ วางมันไว้ข้างๆ เก็บมันเข้ากรุไปเสีย มันเกาะไหล่ของแบรนแล้วเริ่มจิก ใบหน้าเรืองรองที่มีผมสีทองอันตรธานหายไป

แบรนกำลังร่วงหล่นลงเร็วขึ้นกว่าที่ผ่านมา หมอกสีเทาหมุนพลุ่งพล่านรอบกายในขณะที่เขาดำดิ่งลงสู่พื้นเบื้องล่าง “เจ้ากำลังทำอะไรข้า?” เขาถามอีกาด้วยใบหน้านองน้ำตา

กำลังสอนเจ้าบิน

“ข้าบินไม่ได้!”

ตอนนี้เจ้าก็กำลังบินอยู่

“ข้ากำลังร่วงอยู่!”

การบินทุกๆ ครั้งล้วนเริ่มต้นด้วยการร่วงหล่น อีกาบอก มองลงข้างล่างสิ

“ข้ากลัว...”

มองลงข้างล่างสิ!

แบรนมองลงไปและรู้สึกเหมือนตับไตไส้พุงละลายเป็นน้ำ พื้นดินกำลังพุ่งขึ้นมาหา โลกทั้งใบแผ่ออกอยู่เบื้องล่างราวผืนผ้าซึ่งมีสีขาว, สีเขียว, และสีน้ำตาล เขามองเห็นทุกอย่างชัดเจนมากจนลืมความกลัวไปชั่วขณะ เขาเห็นผืนทวีปทั้งผืน เห็นทุกผู้คนที่อาศัยอยู่

เขาเห็นวินเทอร์เฟลในแบบเดียวกับที่นกเหยี่ยวมองเห็น กลุ่มหอคอยอ้วนป้อมนั่งกระจุกกัน กำแพงปราสาทเป็นเพียงเส้นเล็กๆ เขาเห็นเมสเตอร์ลูวินอยู่บนระเบียงกำลังศึกษาท้องฟ้า เมสเตอร์ถอนใจพลางจดบันทึกลงในสมุด เขาเห็นร็อบบ์พี่ชายดูตัวสูงและเข้มแข็งอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อนกำลังซ้อมดาบอยู่ในลานด้วยดาบเหล็กกล้าของจริง เขาเห็นโฮดอร์กำลังแบกทั่งตีเหล็กไปยังเตาหลอมของมิคเคนอย่างง่ายดายราวแบกฟาง ณ ใจกลางป่าศักดิ์สิทธิ์ ต้นแวร์วูดต้นใหญ่สีขาวกำลังคู้ตัวลงมองเงาสะท้อนของตัวมันเองในบ่อน้ำสีดำ เมื่อมันรู้สึกถึงสายตาของแบรนมันก็ชายตากลับมามองอย่างรอบรู้

แบรนมองไปทางตะวันออก เขาเห็นเรือลำหนึ่งกำลังล่องไปตามแม่น้ำไบท์ เขาเห็นมารดานั่งอยู่เพียงลำพังในห้องโดยสารกำลังมองกริชเปื้อนเลือดซึ่งวางอยู่บนโต๊ะ มือพายกำลังพายอย่างเต็มที่ เซอร์รอดริคยืนพิงพนักเรือหอบหายใจตัวสั่น ข้างหน้าเรือมีพายุกำลังก่อตัว กลุ่มเมฆดำขนาดใหญ่เต็มไปด้วยฟ้าผ่า อย่างไรก็ตามดูเหมือนพวกท่านแม่จะมองไม่เห็น

เขามองลงใต้และเห็นสายน้ำเชี่ยวสีฟ้าอมเขียวของแม่น้ำหอกสามง่าม เห็นบิดากำลังวิงวอนพระราชาด้วยสีหน้าอันแสนเศร้าสร้อย เห็นซานซาร้องไห้จนหลับไปในยามค่ำคืน และเห็นอาร์ยานั่งนิ่งเงียบเหมือนมีความลับอะไรซุกซ่อนไว้ในหัวใจ มีเงาดำทะมึนบางอย่างห้อมล้อมทุกคนเอาไว้ เงาหนึ่งดำมืดราวขี้เถ้า มีใบหน้าอันแสนน่ากลัวเหมือนหน้าของสุนัขล่าเนื้อ อีกเงาหนึ่งล้อมรอบอัศวินเกราะทองคำซึ่งสวยงามเรืองรองราวดวงอาทิตย์ เหนือคนทั้งสองมีชุดเกราะขนาดยักษ์อยู่ ชุดเกราะนี้ทำจากหิน เมื่อมันเปิดหน้ากากออก แบรนเห็นว่าข้างในมีเพียงความมืดมิดและเลือดเข้มข้นสีดำ

เขามองสูงขึ้นและเห็นข้ามช่องทะเลคอดได้อย่างชัดเจน จนถึงเสรีนครและทะเลโดธราคีสีเขียว เห็นจนถึงวาสโดธราคซึ่งตั้งอยู่ตีนเขา เห็นดินแดนทะเลหยกที่เขาเคยได้ยินแต่ในเรื่องเล่า เห็นกระทั่งอาชชายข้างเงาทมิฬ สถานที่ซึ่งเคยชุลมุนไปด้วยมังกรใต้ดวงอาทิตย์ยามรุ่งอรุณ

สุดท้ายเขาก็มองขึ้นเหนือ เขาเห็นผากำแพงแวววาวราวผลึกแก้วสีฟ้าและจอนพี่ชายนอกสมรสของเขา จอนนอนอยู่ลำพังบนเตียงอันเหน็บหนาวด้วยผิวซีดขาวและแข็งกระด้างระหว่างความทรงจำเกี่ยวกับความอบอุ่นเริ่มหนีหายไปจากเขา แบรนมองเลยผากำแพงออกไป, ผ่านป่าใหญ่ไร้สิ้นสุดซึ่งปกคลุมด้วยหิมะ, ผ่านชายฝั่งทะเลเยือกแข็งและลำธารตกสะเก็ดน้ำแข็งสีฟ้าขาว, ผ่านทุ่งราบซึ่งหนาวเกินกว่าจะมีสิ่งมีชีวิต เขามองไปทางทิศเหนือ, เหนือขึ้นไป, เหนือขึ้นไป จนถึงม่านแสงซคางสาดส่องอยู่ ณ จุดสิ้นสุดของโลก เขามองทะลุม่านแสงนั้นเข้าไป, ลึกเข้าไปสู่แก่นกลางของเหมันต์ แล้วเขาก็ต้องอุทานด้วยความกลัว ความร้อนของน้ำตาแผดเผาบนแก้มของเขา

ตอนนี้เจ้ารู้แล้วสินะ อีกาเกาะไหล่และกระซิบบอกเขา เจ้ารู้แล้วสินะว่าทำไมเจ้าต้องมีชีวิตอยู่

“ทำไม?” แบรนไม่เข้าใจเลย เขายังคงร่วงลงไป, ร่วงลงไป

เพราะฤดูหนาวกำลังมาเยือน

แบรนมองอีกาบนบ่าของเขา อีกามองตอบ มันมีตาสามดวง ดวงที่สามแลดูเปี่ยมไปด้วยความรอบรู้จนน่ากลัว แบรนมองลงข้างล่าง ไม่มีอะไรอยู่ข้างล่างอีกแล้วนอกจากหิมะ, ความหนาว, และความตาย มันเป็นพื้นที่รกร้างว่างเปล่า เต็มไปด้วยเสาน้ำแข็งแหลมคมรอต้อนรับเขาอยู่ เสาน้ำแข็งเหล่านั้นเริ่มทะยานขึ้นใส่เขาราวกับหอก เขาเห็นกระดูกของผู้ท่องความฝันก่อนหน้านับพันคนปักติดอยู่กับปลายของพวกมัน แบรนรู้สึกหวาดกลัวและสิ้นหวังถึงขีดสุด

“คนเราจะกล้าหาญได้ไหม ถ้าเขากลัว?” แบรนได้ยินเสียงของเขาเอง เสียงนั้นแผ่วเบาและอยู่ไกลแสนไกล

จากนั้นก็ได้ยินเสียงตอบของบิดา “นั่นเป็นเวลาเดียวที่คนเราจะกล้าหาญได้”

ถึงเวลาแล้วแบรน อีกาผลักดันเขา เลือกเสีย บิน หรือตาย

มรณะเทพเอื้อมมือมาหาเขาพร้อมส่งเสียงแผดร้อง

แบรนกางแขนออก แล้วเขาก็โผบิน

ปีกล่องหนรับสายลมอย่างเต็มที่แล้วดึงร่างแบรนลอยขึ้นสู่เบื้องบน หอกน้ำแข็งถอยห่างออกไปเบื้องล่าง ฟ้าเบื้องบนแหวกทาง แบรนพุ่งทะยานขึ้นไป มันรู้สึกดียิ่งกว่าการปีนป่ายเสียอีก ดียิ่งกว่าอะไรทั้งหมด โลกทั้งใบเริ่มหดเล็กลงอยู่ข้างใต้

“ข้ากำลังบิน!” เขาร้องอย่างดีอกดีใจ

ข้าเห็นแล้ว อีกาสามตากล่าว มันออกบินแล้วกระพือปีกอยู่ตรงใบหน้าของแบรนจนแบรนบินช้าลงและมองไม่เห็น เขาเริ่มสะดุดอยู่กลางอากาศเมื่อถูกปีกของอีกาตีเข้าใส่แก้ม จงอยปากกำลังจิกเขาอย่างดุร้าย แบรนรู้สึกเจ็บแปลบกลางหน้าผากระหว่างตาของเขา

“เจ้าทำอะไรน่ะ?” เขาร้อง

อีกาอ้าปากแผดเสียงร้องโหยหวนน่ากลัวใส่เขา หมอกสีขาวที่วนเวียนล้อมรอบแบรนเแหวกตัวออกเหมือนผ้าม่าน แล้วเขาก็เห็นว่าอีกานั้นแท้จริงแล้วเป็นสตรีนางหนึ่ง นางเป็นหญิงรับใช้ผู้มีผมยาวสีดำ เขาน่าจะรู้จักนางจากที่ไหนสักแห่ง จากวินเทอร์เฟล, ใช่, จากวินเทอร์เฟล เขาจำได้แล้ว จากนั้นเขาก็รู้สึกตัวว่ากำลังนอนอยู่บนเตียงในวินเทอร์เฟลบนหอคอยสักหลัง ตรงนั้นอากาศหนาวมาก หญิงรับใช้ผมดำผู้นั้นทำถังน้ำร่วงลงพื้นแล้ววิ่งลงบันไดไปพลางร้องตะโกน “เขาตื่นแล้ว, เขาตื่นแล้ว, เขาตื่นแล้ว”

แบรนแตะหน้าผากระหว่างดวงตา จุดที่ถูกอีกาจิกยังคงร้อนระอุแต่ไม่มีอะไรอยู่ตรงนั้น ไม่มีเลือด, ไม่มีแผล เขารู้สึกอ่อนแอและวิงเวียน แบรนพยายามจะลุกจากเตียง แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

อะไรบางอย่างขยับอยู่ข้างเตียงแล้วขึ้นมายืนอย่างแผ่วเบาบนขาของเขา เขาไม่รู้สึกอะไรเลย ดวงตาสีเหลืองคู่หนึ่งกำลังมองตาเขา มันสว่างไสวราวดวงอาทิตย์ หน้าต่างห้องเปิดอยู่ มันหนาวมาก แต่ความอบอุ่นจากตัวสุนัขป่าห่อหุ้มเขาไว้ราวกับอ่างน้ำอุ่น ลูกสุนัขของเขา แบรนเริ่มนึกออก... ใช่หรือเปล่า? ทำไมมันตัวใหญ่จัง เขาเอื้อมมือออกไปปรบหัวมัน มือของเขาสั่นระริกราวใบไม้

แล้วร็อบบ์ก็โผล่พรวดเข้ามาในห้อง เขาหอบหายใจจากการวิ่งขึ้นบันไดหอคอย สุนัขป่าโลกันตร์กำลังเลียใบหน้าของแบรน แบรนเงยขึ้นมองพี่ชายอย่างใจเย็น “ชื่อของมัน คือซัมเมอร์”

โอ ขอบคุณครับ